Tajemnica bankowa została literalnie nazwana i określona w ustawie z 29.8.1997 r. – Prawo bankowe (Dz.U. Nr 140, poz. 939). Poprzednia ustawa o prawie bankowym nie używała pojęcia tajemnicy, ale regulowała to zagadnienie w art. 48 ustawy – Prawo bankowe z 31.1.1989 r. (tekst jedn.: Dz.U. z 1992 r. Nr 72, poz. 359). Nowe prawo bankowe w art. 104 określa tajemnicę bankową jako obejmującą wszystkie informacje: dotyczące wiadomości bankowych i osób będących stroną umowy uzyskane w czasie negocjacji oraz związane z zawarciem umowy z bankiem i jej realizacją, z wyjątkiem wiadomości, bez których ujawnienia nie jest możliwe należyte wykonanie zawartej przez bank umowy, oraz wszystkie wiadomości dotyczące osób, które nie będąc stroną umowy dokonały czynności pozostających w związku z zawarciem takiej umowy, z wyjątkiem przypadków, gdy ustawa przewiduje ujawnienie takich czynności. Do zachowania tajemnicy bankowej obowiązane są banki i osoby w nich zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe. Banków nie obowiązuje zachowanie tajemnicy wobec strony umowy. Osobom trzecim informacje te nie mogą być ujawnione, poza przypadkami określonymi w ustawie, a także w wypadku, gdy osoba będąca stroną umowy upoważni bank do przekazania określonych informacji wskazanej przez siebie osobie. Przypadki, w których bank przekazuje wiadomości objęte tajemnicą bankową, określa art. 105 prawa bankowego. Udzielane są one wyłącznie: innym bankom o wierzytelnościach oraz o obrotach i stanach rachunków bankowych w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzieleniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń, oraz z czynnościami obrotu dewizowego, a także w związku z konsolidacją sprawozdań finansowych – bankom należącym do bankowej grupy kapitałowej. Wymiana tychże informacji pomiędzy bankami jest konieczna ze względu na ochronę interesów banku i jego klientów, pełni funkcję zabezpieczającą przed dokonywaniem czynności mających na celu operacje o charakterze przestępczym. Bank obowiązany jest udzielić informacji stanowiących tajemnicę bankową na żądanie: osób upoważnionych uchwałą Komisji Nadzoru Bankowego, sądu lub prokuratora, prezesa GUS, prezesa NIK itp. Organom podatkowym banki również obowiązane są udzielać informacji dotyczących tajemnicy bankowej, a zakres i zasady ich udzielania określa ordynacja podatkowa.
Odpowiedzialność za szkody wynikłe z ujawnienia tajemnicy bankowej i wykorzystania jej niezgodnie z przeznaczeniem ponosi bank, z wyjątkiem gdy za taką szkodę odpowiedzialne są osoby i instytucje upoważnione przez ustawę do żądania od banków informacji stanowiących tajemnicę bankową. Za naruszenie tajemnicy bankowej ustawa przewiduje sankcje karne. Do przestrzegania tejże tajemnicy obowiązani są pracownicy urzędów skarbowych oraz izb skarbowych, wójtowie lub burmistrzowie oraz pracownicy samorządowych służb finansowych, członkowie SKO i pracownicy tych biur oraz minister finansów i pracownicy ministerstwa, a także osoby, które na podstawie odrębnych przepisów odbywają praktykę zawodową w organach podatkowych; ww. osoby obowiązane są do złożenia na piśmie przyrzeczenia. Zachowanie tajemnicy skarbowej obowiązuje także po ustaniu zatrudnienia lub zakończeniu praktyki zawodowej. Do przestrzegania tejże tajemnicy obowiązane są także inne osoby, którym udostępniono informacje objęte tajemnicą skarbową, chyba że na ich ujawnienie zezwala przepis prawa, co nie dotyczy osób, których te informacje dotyczą.